Nga Berat Buzhala
Kishte mbetur si mit ai 100-ditëshi i parë i tij si Kryeministër, në vitin 2004, kur ishte detyruar që t’i linte shkresat e qeverisë në gjysmë për t’u përgjigjur në disa shkresa të tjera, ato të Tribunalit të Hagës.

Ka qenë shumë e vështirë në atë kohë t’i mbaje lotët kur e shihje Kryeministrin e vendit se me sa përultësi e patriotizëm i përgjigjej Tribunalit të Hagës, i shoqëruar nga bashkëshortja e përlotur Anita, që e mbante në krah Gjinin e vogël. Për disa momente ishte ndalur jeta në Kosovë. Mbështetësit dhe kundërshtarët e z. Haradinaj ishin bashkuar. Ditëve në vijim panotë reklamuese ishin pushtuar nga sloganet kreative në mbështetje të tij: Our prime has a job to do here.

Pasuesit e z. Haradinaj nga partia e tij, si Kosumi ashtu edhe Çeku, nuk ishin as afër përformancës së të parit. Prandaj, nuk ishte shumë e qartë a kishte rënë në sy për të mirë Haradinaj me punën e tij të vrullshme, a me sterilitetin e atyre që erdhën më pas.

Shumë ujë kaloi nën urë, shumë koalicione ndodhën, shumë tabu u thyen, deri kur u realizua ajo që konsiderohej e pamundshme: koalicioni PDK – AAK, që do ta bënte Haradinajn kryeministër. Për hir të së vërtetës, nisur edhe nga përvoja, dhuratat e PDK’së kurrë nuk janë ogur i mirë, qoftë ajo edhe pozita e Kryeministrit. Në këto 10 vjet në pushtet rruga prapa PDK’së është e mbushur me viktima. I pari ka qenë Presidenti Fatmir Sejdiu, të cilin Thaçi e la në një hendek, kuptohet politik. Pas tij, prapë Thaçi, arriti që ta fundoste në shifra mizerable një parti me ambicie, si AKR. PDK mungesën e moralit në politikë e kupton fjalëpërfjalshëm, prandaj nuk kishte si të ndodhte ndryshe edhe fundi i qeverisjes me Isa Mustafën. Ky i fundit, i përgjakur në shumë vende, arriti disi që t’u mbijetonte plagëve.

Kundër të gjitha gjasave, kur çdo gjë dukej e marrë fund, kur të gjithë ndiheshin në një formë të mashtruar, PDK e siguroi një kontratë të fundit, këtë herë me AAK’në. Se si ishte rezultati i zgjedhjeve dhe se si u zgjedh Haradinaj Kryeministër e kemi parë të gjithë. Për fije të perit. Sot e kësaj dite nuk e di askush se sa deputetë i ka në fakt koalicioni qeverisës. A janë 60 a 61? A është Teuta Rugova në koalicion a jo? A është Zafiri brenda a jashtë?

Si pasojë e kësaj paqartësie mund të themi që kjo është qeveria e parë në vend ku Kryeministri nuk ka bërë koalicion vetëm me partitë, por edhe me 60/61 deputetë. Secilit prej tyre i erdhi dita për të vënë kushte. Për t’i realizuar ato, partnerët u detyruan që aty ku ishte një ministri të bëheshin dy, të ndahej tregtia me industrinë, të ndahej mirëqenia nga socialja, aty ku ishin dy zëvendësministra të bëheshin hmmmm…. sa të ishte kismet. Edhe më tutje po numërojmë. Kemi arritur mbi 70.

Haradinaj nuk është që nuk e ka parë dhe nuk është që nuk ka qenë i vetëdijshëm për këtë bastardim të kabinetit të tij. Të papunët nga të gjitha cepat e Kosovës, dështakët e të gjitha zhanreve, shantazhuesit e llojllojshëm, u shumuan ashtu siç shumohet bari i magarit. Madje, një deformim i tillë ishte aq i skajshëm, aq komik, aq i pambrojtshëm, sa Haradinaj nuk mori as mundin që ta arsyetonte. Ironikisht kjo gjë ndoshta edhe i ndihmoi Kryeministrit në 100 ditët e para. Mediat dhe gazetarët u turrën drejt këtij problemi, sepse ishte më i thjeshtë dhe më i lehtë për t’u analizuar. Mjaftonte vetëm që t’i dije numrat deri në 100. Ky fenomen ishte, si të themi, një rrufepritës për Qeverinë Haradinaj. Çdo analizë për këtë qeveri fillonte e mbaronte rreth kësaj temë. Një gjë e tillë vërtet është serioze, por nuk është krimi kryesor për një qeveri. Mbipopullimi me zëvendësministra më shumë flet për një banalitet se sa për një dështim. Është si të themi një indikacion që tregon se raporti i forcave politike brenda qeverisë, është, thënë më së buti, primitiv. Çdo borxh i liderëve ndaj kryengritësve tribalë shlyhet me një pozitë të zëvendësministrit, e cila pastaj metastazon, në kurriz të buxhetit, edhe me një vozitës, edhe me një këshilltar, edhe me ca derivate. Të gjitha këto shpenzime fare lehtë do të mund të kanalizoheshin në probleme reale, si shëndetësi, arsim etj.

Në këtë pikë, koalicioni assesi nuk meriton notë kaluese. Në mënyrë jomeritore i ka ngritur në pozita të larta, individë, sigurisht jo të gjithë, që sipas të gjitha kritereve që ata i plotësojnë do të ngeleshin të papunësuar, sepse janë të papranueshëm. Ata janë të mirë për asgjë. Në mesin e tyre Gjergj Dedaj duket një profesionist i vërtetë. Në këtë mënyrë, përveç tjerash, është promovuar padituria, duke shërbyer si një shembull i keq për të gjitha ata të rinj dhe të reja që dëshirojnë të bëjnë karrierë politike në politikë dhe institucione.

Z. Haradinaj është një politikan mjaft i çuditshëm, posaçërisht krahasuar me paraardhësit e tij, qoftë z. Mustafa, ose edhe para tij z. Thaçi. Koncepti i tij për raportet me publikun është krejtësisht ndryshe nga ajo çfarë kemi parë për 17 vjet, madje duke i përfshirë këtu edhe ato 100 ditët e tij të para.

Ta zëmë, nëse unë do të ishte drejtor për komunikime me publikun në kabinetin e z. Haradinaj, do ta kërkoja një revole për të kryer vetëvrasje, kur ta kisha dëgjuar intervistën e tij në Interaktiv, kur flet për ahengun në Malishevë, në të cilin një zëvendës i tij shtie me revole për dritare.

Në fakt, këto javët e fundit, po të isha drejtor për komunikime i tij, do të isha detyruar të bëja vetëvrasje disa herë me radhë. Njëherë për intervistën në Interaktiv, njëherë për intervistën të Jeta Xharra, njëherë kur e dyfishoi pagën e tij, dhe të fundit herë, tash një vetëvrasje me eksploziv, kur bashkë me dyshen tjetër, Thaçi – Veseli, provuan ta përmbysin rendin juridik, duke e kaluar një ligj të vetëm, me të cilin do ta sfidonin edhe kushtetutën. Kuptohet, është fjala për ligjin për shfuqizimin e Gjykatës Speciale.

“Pse i keni falë borxhet kompanive të ujit”, ishte pyetja e Jeta Xharrës, e cila e mori një përgjigje joserioze, një përgjigje të ftohtë, një përgjigje aspak dinjitoze, të llojit: “Për qef”.

Kur Xhema i Interaktivit e pyeste për gjuajtjet me armë, Haradinaj, kur të gjithë do të pritnin një përgjigje standarde, të llojit, do të presim hetimet policore, a diçka të kësaj natyre, thotë: “Edhe unë gjuaj, është në traditën tonë”. Në këtë moment, kur do të kishte thënë një diçka të tillë, po të isha unë këshilltar i tij, do të isha hedhur nga dritarja më e afërt.

Këto përgjigje nuk janë çfarë i mëson në shkollë. Mos më keqkuptoni, sepse nuk po them që nuk janë krejt përgjigje naive. Këto mund të janë të pamenduara, mirëpo në vetvete nuk është që nuk arrijnë efektin e duhur, për tjera arsye. Është shumë e vështirë të luftosh kundër tyre, nëse je gazetar.

Kur Haradinaj i thotë Jetës “për qef” i kam falë borxhet, është shumë e vështirë të motivohesh për t’i bërë pyetje shtesë. Çfarë pyetje shtesë mund t’i bësh? Kjo “i fala për qef” është përgjigje jokonvencionale. Asnjëri prej nesh nuk jemi të përgatitur për diçka të tillë. Nëse je gazetar dhe e pranon këtë përgjigje, nuk të mbetet asgjë tjetër pos ta mbyllësh intervistën, qoftë kjo edhe në pesë minutat e para, sepse ai i ka thënë të gjitha. Madje gazetari rrezikon të duket edhe pak qesharak, posaçërisht kur audienca është e nënkualifikuar. Patjetër që në këso rastesh, komenti më i shpeshtë nëpër oda të burrave është “hahahahah”. Përndryshe borxhet nuk falen “për qef”. Kjo është një përgjigje e gabuar.

Situatë e njëjtë është edhe te Xhema në Interaktiv. Haradinaj në krye të herës e vret elanin e gazetarit për ta zënë në ngushtë kryeministrin. Askush nuk mund ta paramendojë një përgjigje të tillë jostandarde, si “edhe unë gjuj”, ose “është në traditën tonë”.

Për këto arsye Haradinaj është më ndryshe. Në situata të njëjta, i përballur me pyetje të njëjta, Thaçi do të manovronte sa poshtë lartë për t’i ikur pyetjeve, duke mos e ofenduar asnjërën palë. Isa Mustafa, në anën tjetër, do të thoshte që kjo është punë e organeve të rendit, kurse për faljen e borxheve do të angazhohej të arsyetohej si ekonomist. Kurse Haradinaj thotë “për qef” dhe “edhe unë gjuj”.

(Vijon nesër)