Nga Migjen Kelmendi
Kur realiteti politik te shfaqet me krejt vertetesine dhe vrazhdesine e vet, ka dy menyra me u perballe me te: me e kuptue, me e lexue dhe dekodue sakte, per me mujt me veprue pro ose contra tij; ose, me e vesh realitetin qe s’po te pelqen me nji te vertete poetike, auto-poetike ne rastin e Kurtit, per me mujt me veprue e me u perballe ma lehte me te.
Mirepo, nese ke ambicie si Albin Kurti, me ndryshue kete realitet, atehere menyra e dyte deshmohet fatale.
Auto-poetika te çon ne perfundime te pasakta, ne gabime, si na meson shembulli i Albin Kurtit, te ban te paafte me e udheheq dhe me ndryshue ate realitet.
NUK MUNDESH, si kishte me thane Kurti, me konstruktue nji premise mbi spjegime auto-poetike, e me prite se kjo ka me te çue te perfundimet logjike, mbi te cilat si politikan duhesh me marr qendrime, se mandej S’MUNDESH.
Lideri auto-poetik nderton nji te drejte dhe te vertete qe i bjen atij taman, e ka ma te kollajt ai personalisht, edhe me ja spjegue vetes e mandej edhe me ja interpretue tjereve.
Kurti e auto-poetizoi fitoren e VV, e auto-interpretoi mbi premisa te gabueme, dhe si pasoje qendroi vetem 50 dite ne pushtet, tue perfundue ne pjesen e gabueme te historise. Si gjithmone.
Kurti edhe Kushtetuen e auto-poetizon, ja adapton vetes dhe e interpreton simbas vetes, deri ketu arrine lideri auto-poetik.
Ne demokraci ndryshimet bahen dhe vijne ngadal, me shume mund, me shume kompromise e durim, por nji dite vijne.
Kompromisi asht nisma dhe fundi i çdo veprimi politik.
E keqja asht se kompromisi nuk asht kompatibil me nji lider auto-poetik dhe te verteten e tij.
Ai as e ndjene, as mundet me e ba. Shembet poetika.
Ka edhe nji menyre tjeter: me e kalle Reichstagun vet, e me akuzue tjetrin!
Ftesat ja nisen me ardhe prej Tirane!
