Iftari i parë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës u zhvillua në shtëpinë e presidentit të tretë.

Në vitin 1805 muaji i Ramazanit i bie që të ishte në dhjetor. Larg nga miqtë e tij, familja dhe shtëpia, një njeri tunizian po përpiqej ta praktikonte atë në Uashington. Ky ishte burrështetasi Sidi Soliman Mellimelli, i cili po kalonte gjashtë muaj në Shtetet e Bashkuara, në një mision diplomatik.

Praktikimi dhe agjërimi i tij në një mjedis kaq të huaj duhet të ketë qenë një sfidë. Komentatorët e gazetave në atë kohë mendonin me përbuzje, ndryshe “duke e përshkruar atë si një barbar i përbuzur ose duke e shoqëruar Islamin me shthurje”, shkruan Xhason Zeledon. Por ai kishte një aleat të papritur, Presidentin Tomas Xhferson. Pavarësisht kritikave për mikpritjen e tij nga federalistët në Konektikat dhe Vermont, Xheferson vështroi me dashamirësi vizitorin e tij mysliman, duke shkuar aq larg sa të organizonte një darkë rreth agjërimit të Mellimellit. Duke vepruar kështu, presidenti i tretë i Amerikës u bë presidenti i parë i vendit që shtroi iftar.

Më 7 dhjetor, sekretari i Xhefersonit vizitoi Mellimellin për ta ftuar atë në orën 15:30 në darkë me Presidentin. Kur mbërriti, Mellimelli po lutej mbi sexhaden e tij.

“Duke u ngritur nga toka, ai iu drejtua Sekretarit në të njëjtën mënyrë sikur ai sapo kishte ardhur nga një dhomë tjetër. Ai u përgjigj se nuk mund të hante këtë darkë deri pas perëndimit të diellit”, njoftoi senatori William Plumer.

Kjo mund të kishte qenë shumë e lehtë. Në vend të kësaj, Jefferson shtyu kohën për rreth 90 minuta për të “pikërisht në perëndim të diellit” [llogaritjet moderne sugjerojnë se kjo ka të ngjarë vetëm para orës 17:00].

Xhon Kuinki Adams, i cili gjithashtu mori pjesë në darkë, vuri në dukje se ky veprim ishte për shkak të “në mesin e Ramazanit, gjatë së cilës turqit agjërojnë kur dielli është mbi horizont”.

Atë natë Mellimelli ishte pak vonë – mund të ketë vendosur të fal namazin e akshamit në shtëpi, para se të darkonte – por u ul dhe e prishi agjërimin e tij me ta. Ata tymoseshin së bashku, ndanë enët e ushqimit dhe folën përmes përkthyesit të Mellimellit.

Padyshim ishte një iftar tradicional, as çfarë do të ishte menduar Mellimelli, pa hurmat e ëmbla për të filluar iftarin apo enët tuniziane që ai i njihte. Por ky gjest i mikpritjes duhet të dukej një dorë e shtrirë në atë kohë që ishte ndoshta një kohë e ndjenjës së vetmisë – një njohje se Xhefersonit dhe kolegët e tij respektonin dhe vlerësonin praktikën fetare të Mellimellit dhe do të bënin gjithçka që mundeshin për ta akomoduar atë.

Kujtojmë se këtë traditë e theu Presidenti Donald Trump, i cili edhe këtë vit si vitin e kaluar nuk shtroi iftar për komunitetin mysliman një traditë që vonë e kishte nisur Presidenti Bill Klinton. /30Ditët/